NIENAWIŚĆ

Nigdy nie przypuszczałam,że tyle może jej we mnie być.
 Właściwie to przez lata tkwiłam w przekonaniu,że jest mi to obce uczucie.
 Ale myliłam się i to bardzo. Jestem przepełniona nienawiścią i niechęcią. Do samej siebie. 
Nienawidzę siebie za  to,że ze strachu i asekuracji wielokrotnie w życiu wybierałam bezpieczne rozwiązania, świadomie rezygnując z realizowania marzeń, z którymi potencjalnie wiązało się jakieś ryzyko.
Nienawidzę siebie za to,że zdecydowałam się na założenie rodziny, a potem nie potrafiłam się jej zupełnie podporządkować co skutkuje totalnym fiaskiem tego przedsięwzięcia.
Nienawidzę siebie bo nigdy nie byłam i nie jestem kreatywną mamą, taką co  lepi z dziećmi plastelinowe ludziki i przygotowuje ozdoby choinkowe.
Nienawidzę siebie za to, że nie potrafię panować nad emocjami i na chłodno kalkulować swoich posunięć.
Totalne obrzydzenie budzi we mnie fakt,że dziś za szybko weszłam w zakręt i wpadłam w potężny poślizg, z którego nie wiem jak wyprowadziłam auto (a najgorsze,że to "za szybko" było w pełni świadome, ja wiedziałam co robię, żaden przypadek).
Nienawidzę siebie za to, że jestem nieliczącą się z nikim egoistką (zdanie mojego męża, z którym wyjątkowo się zgadzam).
Ohydne jest moje użalanie się nad sobą, w tej dziedzinie w krótkim okresie czasu osiągnęłam mistrzostwo świata.
O wiele dłuższa jest ta lista.
 Praca nad sobą czy też nieudolnie podejmowane próby nie dały jak widać rezultatu. Jedyne co mi pozostało to dalsze udawanie,że jestem fajną kobietą, twardzielką, która pod niczym się nie ugina. 
No to sobie będę udawać, a co mi tam, jedna wstrętna cecha więcej, bez znaczenia.