OGARNIAM SIĘ A PRZYNAJMNIEJ PRÓBUJĘ

A mnie wzięło dziś na pisanie. 
Najpierw raport z prac PPD.
 Otóż ze wstydem przyznaję w ostatnich dniach postępów brak. 
Zresztą do PPD tyle mi brakuje.
Ona sprząta na szpileczkach w eleganckiej kiecce a ja po domu pomykam w moich ulubionych jeansach (każde są ulubione) i japonkach. 
Trudno, jakoś muszę z tym żyć,że nie jestem perfekcyjna, i po prawdzie jest mi to obojętne. 
Ostatnie dni walczę ze sobą, z tym bezwładem, któremu uległam. 
Czas się ogarnąć powtarzam sobie.
Przede wszystkim przestaję miauczeć tylko biorę się za siebie. 
Decyzja podjęta: w poniedziałek robię te pozlecane badania. 
A potem poddam się wyrokom superdoktorka. 
Tak sobie pomyślałam jak zechce operować to będzie 7 zabieg na tej samej części ciała, a 13 powypadkowy.
Cyfra 7 jest fartowna, a liczba 13 to już tylko dobrze wróży. 
Chociaż z drugiej strony jednego narzeczonego poznałam w piątek trzynastego no i przesąd nie okazał się być przesądem, trzeba było odesłać go w niebyt.
Ale mimo wszystko trzymam się twardo wersji, że 13 mi sprzyja. 
Popijam dobre winko i się zastanawiam czy czasem się nie uzależniam, kobietom podobno szybciej idzie. 
Ale chyba nie, taką nadzieję mam przynajmniej. 
Piję tylko winko, nie codziennie i max 2 lampki.
 Nigdy nie piję jak jestem sama z dziećmi w domu. 
Może więc nie muszę jeszcze się bardzo tym przejmować? 
Wino dostałam od małżonka, w ramach ocieplenia stosunków. 
Wziął jakieś zlecenie i potrzebuje pomocy, jak zwykle na wydanie opinii mam wieczór jeden, a wiadomo,że po winie idzie mi cudownie! 
W sumie butelka wina to marna zaplata, ale nie lubię być małostkowa.
Bo gdybym była to bym go pogoniła i już z tym jego zleceniem. Wkurzył mnie dziś lekko. 
W związku z moim wyjściem na badania w poniedziałek zarysował się problem z odebraniem Młodszej ze szkoły.
 Najbardziej naturalne byłoby,żeby tatuś wyszedł z pracy kwadrans wcześniej i załatwił temat. 
Najbardziej naturalne z mojego wypaczonego punktu widzenia. 
Moje oczekiwania w tym zakresie zostały odebrane jako kosmiczna fanaberia. 
Wkurzyłam się chociaż powinnam być już przyzwyczajona. 
Na szczęście nie jestem sama. Nasz dom stoi na małym zamkniętym osiedlu, wcześniej ludzi znałam tylko z widzenia, ale jak Mała poszła do przedszkola okazało się,że sporo dzieci z osiedla jest tam razem z nią. 
 I poznałam kilka fajnych dziewczyn, mam tych dzieci. 
Z ich strony spotkało mnie dużo dobrego, zwłaszcza jak byłam uziemiona, i nie mogłam wiele zdziałać. Przychodziły z garami odprowadzały/ przyprowadzały moje dzieci zabierały na jakieś wycieczki. 
No i w kwestii poniedziałku też poratowały. Nie muszę się płaszczyć przed nikim.
Ale nie narzekam, przyzwyczaiłam się. 
Ostatni raz zabolało, jak nie przyszedł do dziecka do szpitala. Od tamtej pory mam gdzieś. 
Już to pisałam kiedyś upodabnia się do teściowej, ma coraz mniejsze potrzeby w zakresie kontaktu z bliskimi. 
W dalszym ciągu szanuję go za uczciwość, pewnego rodzaju bezkompromisowość. 
Kilka lat temu możliwość dużego awansu uzależniona została od tego czy mówiąc wprost zrobi komuś świństwo.
 Małżonek zareagował tak,że złożył wypowiedzenie i nie chciał już gadać z osobami, które wysunęły takie żądania. 
W sumie dobry człowiek, tylko zupełnie nie odnajdujący się w życiu w rodzinie. 
Ja wiem,że miał tragiczne wzorce jego mama to zapatrzona w siebie egoistka, a i tak ja poznałam ją już w wersji light. 
Ale jak długo można tłumaczyć wszystko wzorcami? 
Jeśli chodzi o dzieci i nawet o mnie to nie ma problemu jeśli trzeba np. coś sfinansować. Ale reszta...
Z dziećmi to jeszcze czasem pogada, jak do niego pójdą i jest w nastroju to poopowiada o wszechświecie, historii czy czym tam chcą. 
Młode są wtedy uszczęśliwione. I dobrze. Cieszę się jak są. 
Ale wsparcia w trudnych chwilach w nim nie mam. 
Przyjął do wiadomości chorobę dziecka, ale zero zainteresowania tematem.
 Praktycznie nie rozmawiamy o tym i nie dlatego,że postanowiłam nie ujawniać swojej wiedzy tajemnej.
Dla porównania B. pościągał mnóstwo informacji na ten temat, dowiaduje się o nowe terapie i cały czas podbudowuje moją wiarę w to,że jakimś cudem cud się stanie.
Taka ciekawa dyskusja rozwinęła się na jednym z blogów, które czytam na temat facetów, którzy pojawiają się prawią piękne słówka itp. A mężowie są zaniedbywani. No właśnie. 
 B. nie prawi mi komplementów, ale jest zawsze gdy potrzebuję.
 Jak leżałam w szpitalu był przy mnie, a nie było lekko. 
Jak dziecko leżało w szpitalu był za granicą,ale  przez pół nocy potrafił mówić do mnie przez telefon i nie pozwolił się załamać.
Błagam jeśli ktoś będzie chciał komentować niech mi nie daje rad typu "miej odwagę odejdź od męża".
Odwaga nie ma tu nic do rzeczy. 
Jestem twarda babka i dałabym radę, zarobić na siebie potrafię sama, dom da się podzielić, a mając formalny status osoby samotnej byłoby mi łatwiej, chociażby dlatego,że nie musiałabym uwzględniać w moich planach człowieka, do którego nic nie czuję. 
Ale muszę brać pod uwagę to,że odchodząc pozbawię dzieci ojca, nawet jeśli jest jaki jest. 
Bo to nie jest typ człowieka walczącego o kontakt z nimi za wszelką cenę bijącego się o każdy weekend. Straciłyby więc nawet to co mają, a dla nich to jest bardzo ważne.
 I proszę nie interpretować mojego postępowania jako "poświęcania się", bo to jest mi obce.
 Dokonałam kiedyś takich a nie innych wyborów i to są proste konsekwencje tamtego.