GORĄCZKA SOBOTNIEJ NOCY

Dzieci w swoich pokojach. 
Perfekcyjna Pani Domu uporządkowała kolejne miejsce tj. szafkę z lekarstwami. 
Zebrała się spora reklamówka przeterminowanego świństwa.
Poszłam na spacer z psem. 
I brak pomysłów na dalszy ciąg wieczoru. 
Ze spaniem mam problemy, ratuję się tabletkami, ale trochę przestają działać a poza tym zaczynam mieć pewien problem ze zdobyciem ich. 
Lawiruję między dwoma lekarzami, ale biorę trochę więcej niż zalecana dawka (inaczej w ogóle nie działają) i zaczynają już kręcić nosem, że za szybko mi się kończą. 
Muszę zawrzeć znajomość z jakimś trzecim. 
Upierdliwość, bo nienawidzę łażenia do lekarzy, tego ględzenia o swoich "dolegliwościach" i całej otoczki związanej z wizyta w takiej czy innej przychodni.
Otworzyłam sobie winko i robię standardowy rachunek sumienia, chociaż codziennie z coraz mniejszym zaangażowaniem.
Przestałam już szukać błędu w oprogramowaniu urządzenia zwanego Mika.
 Myślę,że najtrafniejsza diagnoza to "wada fabryczna", bo jak inaczej wytłumaczyć fakt,że ktoś kto potencjalnie ma wiele możliwości tak spektakularnie spieprzył dokładnie każdą dziedzinę swojego życia?
Wiem, wiem nic straconego. 
Mam dopiero czterdzieści kilka lat, jestem umiarkowanie ale rozgarnięta , znam biegle dwa języki z trzecim daję sobie radę na przyzwoitym poziomie. Mogę wszystko. 
Jest tylko jeden mały, maleńki problem. Przestałam widzieć cel jakiejkolwiek aktywności. 
Zmuszam się do tego,żeby rano otworzyć oczy. 
Nie chce widzieć, nie chcę słyszeć. 
Nic nie chcę.
Nawet B. już nie chcę. 
Tęsknię za nim, tak,że aż boli ale nie mam siły z nim rozmawiać. 
Wolę,żeby myślał,że zapomniałam naładować telefon niż żeby przejmował się moimi nastrojami. 
Co mam odpowiedzieć na to jego "martwię się o ciebie".
 I dlaczego właściwie się o mnie martwi?  
Raz mi powiedział,że jestem ważną częścią jego życia.
 Dla mnie ważną częścią życia jest starsza samotna sąsiadka, której pomagam jak potrafię.
 I ja dla B. jestem chyba taką osobą, nad którą on się lituje, bo widzi,że nie daję sobie rady sama z sobą.
 Wydaje mi się, że byłoby mi lżej gdybym wiedziała, że jestem dla niego kimś więcej niż dobrą kumpelą, czy nawet przyjaciółką. 
Wiadomo, nie będziemy nigdy razem, ale gdybym wiedziała,że moje uczucia są w jakimś stopniu odwzajemnione byłoby mi łatwiej. 
Co ja czuję uświadomiłam sobie leżąc ostatnim razem w szpitalu.
 Facet bawił się w dobrego samarytanina a ja sobie zaczęłam wyobrażać, że może to coś więcej jak współczucie i chęć ulżenia samotnej kobiecie. 
Jestem dla niego kimś takim jak Pani Sąsiadka dla mnie.
Różnica polega na tym, że ona jest miłą mądrą kobietą, a ja nie. 
I niech ta sobota już się skończy.