DYLEMATY POWIEDZMY MORALNE

Mam ich sporo, różnego rodzaju. 
Jedne absorbują mnie mniej drugie więcej, nic nadzwyczajnego. 
Ale tym, któremu zaczynam poświęcać sporo czasu, to kwestia mojego męża i żony B. 
Zastanawiam się na przykład czy fakt,że moje małżeństwo jest jakie jest usprawiedliwia moje emocjonalne zaangażowanie gdzie indziej. Czy to co robię jest złe, bardzo złe czy tylko obojętne, bez znaczenia zupełnie?
Nie wiem. Paradoksalnie jeszcze większy problem mam z żoną B.
 W prahistorycznych czasach gdy wiodłam imprezowy żywot wolnej kobiety zawsze gdzieś w okolicy plątali się żonaci  szukający pocieszenia"nieszczęśliwi" faceci. 
Nie zwracałam na nich uwagi wychodząc z założenia,że po faceta innej kobiety się nie sięga po prostu, zwłaszcza w sytuacji gdy "tego kwiatu jest pół światu". 
Potem gdy wyszłam za mąż temat przestał dla mnie istnieć stałam się przyzwoitą nie rozglądającą się po bokach kobietą . 
Hipokryzji zawsze nie znosiłam tak jak wspomnianego już kiedyś banału. 
A teraz muszę spojrzeć prawdzie w oczy bo okropną zakłamaną hipokrytką jestem. 
Żony B. nie znoszę z założenia. 
Wprawdzie poznał ją po naszym rozstaniu, ale mam takie poczucie,że gdyby się nie pojawiła to może sprawy wtedy potoczyłyby się inaczej.
B. mało o niej opowiada i nie narzeka bo to nie ten typ, ale czasem wspomni o sytuacjach różnych domowych, i na tej podstawie zbudowałam sobie obraz zimnej, przeważnie niezadowolonej i zapatrzonej w siebie kobiety, która wymaga bardzo dużo ale od siebie to niewiele daje.
 I przejawia wielkie zamiłowanie do karania "cichymi dniami" przeciągającymi się czasem do 2-3 tygodni.
Wiem o B. wystarczająco dużo,żeby mieć pewność, iż gdyby w domu przejmowano się nim chociaż trochę to dla mnie nie znalazłoby się ani trochę miejsca. 
Prawda jest taka,że jego małżeństwo podobnie jak moje trwa z poczucia obowiązku, odpowiedzialności i cholera wie czego jeszcze. Ale miało być o mojej hipokryzji.
Za każdym razem jak ma gorszą sytuację w domu upewniam go w przekonaniu,że należy odpuścić olać, dążyć do zgody itp. 
Upewniam go bo jest to człowiek tej zgody szukający potrafiący przeprosić za niepopełnione czyny po to tylko aby ta pani okazała zadowolenie. I to był stan niejako zastany przeze mnie.
Moja rola jest delikatnie mówiąc dwuznaczna. Bo jak pisałam zachęcam go do szukania zgody, ale robię to tak, że B. na swoją połowicę patrzy coraz bardziej krytycznie, i coraz częściej zaczyna to akcentować.
A ja myśląc wtedy o niej czuję nutkę satysfakcji.
 Bo z mojego punktu widzenia zgarnęła co najlepsze i  zupełnie nie potrafi docenić swojego szczęścia.
 A ja zostałam z niczym. 
I uważam,że to cholernie niesprawiedliwe.