UDAWANIE

Wprawdzie dziś sobota, ale mimo to, B. mnie odwiedził, żeby przynieść witaminki jak stwierdził.
Nie spodziewałam się, więc jego widok był wielką niespodzianką. B. powoduje przyspieszone bicie mojego serca, ale równocześnie wprowadza w moje  życie mnóstwo spokoju.
Przy nim czuję się po prostu bezpiecznie, dobrze i na swoim miejscu.
 Po tym jak B. mnie kiedyś tam zostawił, a zamążpójściem dużo działo się w moim życiu, były dwa poważne związki, i kilka przelotnych.
Nigdy jednak z żadnym facetem nie czułam się tak jak z B. Nigdy o nim tak naprawdę nie przestałam myśleć.
 I potem to nieoczekiwane spotkanie w centrum handlowym. Zauważyłam go z daleka, nietrudno te jego prawie 2 metry wzrostu.
Ja byłam po pracy w pełnym rynsztunku: fryzura, makijaż, fajna sukienka.
 Mogłam więc na luzie (a  faktycznie to mało zawału nie dostałam) pomachać ręką i zawołać "cześć, co za spotkanie".
Byłam pewna,że to spotkanie będzie zarazem ostatnim, odegrałam więc superscenkę mającą mu uświadomić co stracił te ponad 20 lat temu.
Wypiliśmy kawę, wymieniliśmy się wizytówkami  i każde poszło w swoją stronę. Odezwał się po dwóch miesiącach. Mówił potem,że na tym spotkaniu go onieśmieliłam,że zobaczył kobietę  przy której poczuł się jak mały Kazio (zabawne biorąc pod uwagę jego sukces zawodowy).
No fakt, dopóki się nie posypałam wrażenie to ja zrobić zawsze potrafiłam, wizerunkowo kiedyś sprzedawałam się nieźle, to efekt długotrwałej ciężkiej pracy nad sobą.
Nikt nigdy nie miał prawa przypuścić,że się boję, że nie jestem taka pewna siebie,że.....
Do dziś mam taki odruch. Jak lekarz przychodzi na obchód to siedzę uśmiechnięta i mówię jest ok, chociaż chce mi się wyć z bólu.
Zawsze udaję. Wszystko, jak leci.
Przed B. jak już się odezwał też udawałam jeszcze przez jakiś czas, ale potem jakoś tak niepostrzeżenie to zaczęło się zmieniać.
A teraz?
 Minęło prawie 2 lata i B. wciera balsam w moje pooperacyjne siniaki, widzi mnie w wersji zupełnie naturalnej, umówmy się mało atrakcyjnej i nawet mi do głowy nie przyjdzie udawać cokolwiek.
Jeden jedyny facet, który widział mnie płaczącą. 
Jeden jedyny, który nie oczekuje ode mnie,żebym była doskonała.
Zna moje słabe strony i czuję,że akceptuje mnie pomimo to.
Z jednej strony poważny szef dużej firmy, z drugiej najlepszy przytulacz na świecie, najskuteczniejszy odganiacz złych myśli.
Teraz udaję przed sobą,że akceptuję fakt,że jesteśmy tylko przyjaciółmi, że za naturalne uznaję, iż wychodzi ode mnie i wraca tam gdzie jego miejsce.
 Udaję,że się wcale nie zakochałam, i nie ma znaczenia to,że on nie zakochał się we mnie?
A. Ze szpitala mam wyjść we wtorek. Trochę mi tu zeszło.