UZUPEŁNIENIE

Dziecko ma 13 lat. Od ojca usłyszała takie rzeczy,że ja kobieta w słusznym wieku słysząc coś takiego od mojego Taty mogłabym mieć kłopot z ogarnięciem emocji. 

Najdelikatniejsze co wypowiedział to było stwierdzenie,że nigdy jej nie chciał, nie lubi jej i nie akceptuje. Nasze rozstanie to była jej wina, bo wiecznie są z nią kłopoty. 

Wyjaśniam, że te "kłopoty" polegają na tym,że jest przewlekle chora i niestety często, zdecydowanie za często musi spędzać trochę czasu w szpitalu. Co oczywiste w tych wypadkach zawsze jej towarzyszę, w czasach gdy jeszcze byłam z "mężem" radykalnie ograniczało to moje zainteresowanie jego osobą. Był to jeden z powodów, dla których dziecko stało się dla niego problemem.

Teraz po tym co zrobił, polityka miłości z mojej strony się skończyła, i na pewno nie będzie już więcej miał szansy na powtórkę występu bo się z dziećmi spotka tylko pod nadzorem. To znaczy z Młodszą bo Starsza i tak go nie chce widzieć, a ja już jej na pewno nie będę tłumaczyć, że warto.

Teraz jednak koncentruję się na niwelowaniu skutków jego działalności. Na szczęście z dziećmi mam dobry kontakt, więc mam trochę ułatwione zadanie. Dodatkowo natychmiast wdrożyłam terapię u psychologa. Nieoczekiwanie bardzo pomaga mi najstarsza córka mojego przyjaciela, która jak się dowiedziała co się wydarzyło to z własnej inicjatywy  wprowadziła do mnie i dzieci i po swojemu rozgaduje całą sytuację. Wierzę szczerze,że uda się nam poskładać delikatną psychikę, po której podeptał kretyn o delikatności nosorożca. Co było bezpośrednią przyczyną ataku na dziecko to tak naprawdę nie wiadomo. Dobrze wiedział,że bije w mój jedyny czuły punkt czyli dzieci.
 Przypuszczam,że do białości rozgrzało go to, że od czasu rozstania konsekwentnie ignoruję jego złośliwości wymierzane we mnie, ani raz nie dałam się sprowokować, a prób takich było sporo. Nie udało się również wzbudzić we mnie poczucia winy,że jestem złą zepsutą kobietą.
 Kto czytał moje zapiski ten wie,że miałam mnóstwo wątpliwości i próbowałam tkwić w tym szajsowym małżeństwie z poczucia obowiązku i chęci zapewnienia dzieciom wrażenia,że maja dom normalny. Ale w momencie gdy stwierdziłam,że to bez sensu, podjęłam decyzję i zdania nie zmieniłam. Szanowny małżonek przyjął to kiepsko, i nie czarujmy się nie dlatego,że  uczucie nim powodowało.